RUTHIE FOSTER BIG BAND – LIVE @ THE PARAMOUNT

“ In 2019 on January 26 in Austin, TX… “

Ruthie (Cecelia) Foster (geboren 1964) is een Amerikaanse singer-songwriter van blues- en volksmuziek. Zij werd geboren in 1964 in Gause, Texas, in een familie van gospelzangers. Op haar veertiende was ze soliste in het plaatselijke koor. Later verhuisde ze naar Waco, Texas, studeerde muziek en geluidstechniek en werd zangeres in een lokale bluesband. Na haar studies en een opleiding helicopterelectronica, ging ze bij de marine en werd ze zangeres bij de marine pop/rock/funk/urban-band Pride. Na haar diensttijd vertrok ze naar NY waar ze vaak optrad in folk- en blues clubs. Atlantic Records ontdekte haar en bood haar een platencontract aan met het idee om haar als popzangeres te lanceren, maar dat lukte niet. In 1993 keerde ze terug naar Texas omdat haar moeder ernstig ziek was en begon ze te werken als cameravrouw en productie-assistente bij een tv-station.

In 1997 debuteerde ze met ‘Full Circle’ op het Blue Com Music label. Daarna ging het hard: in 1999 ‘Crossover’, in 2002 ‘Runaway Soul’ en in 2004 het live-album ‘Stages’. Ruthie’s eerste Grammy nominatie voor “Best Blues Album” kreeg zij in 2010, later volgden er nog twee, maar ook negen Blues Awards. Ruthie Foster mixt een breed palet Amerikaanse songvormen, van gospel en blues tot jazz, folk en soul. Ze wordt vaak vergeleken met Bonnie Raitt en Aretha Franklin, maar ook herinnert ze ons de verloochening van Afro-Amerikaanse vrouwelijke muzikanten in het verleden. Ruthie Foster gebruikt knap haar muziek om aan dit empowerment verder te werken en Fitzgerald te eren op de manier die ze verdiende.

Ruthie Foster’s nieuwe album ‘Live @ the Paramount’ is een album dat ze opnam op 26 januari 2019 in het 105-jaar oude Paramount Theatre in Austin, Texas. Daar stond ze als frontdame met een gitarist, toetsenist, bassist en drummer, plus 10 blazers, drie achtergrondzangers en een dirigent. De bigband arrangementen werden geschreven door een alumni van Miles Davis, John Beasley (Miles Davis, Steely Dan, American Idol) en bandleider John Mills. Het zijn bewerkingen van nummers van Sinatra, Ellington, Ella en andere swing-grootheden. Daarnaast namen ze ook enkele favoriete covers en originals van Foster op.

Na de gebruikelijke formele introductie treedt Ruthie naar voren, nadat haar jonge dochter haar moeder aankondigt en opent ze wat ongewoon met “Brand New Day”. Het nummer begint als een call and response en zwelt aan tot een gospel-blues. Ze vervolgt dan met het soulvolle “Might Not Be Right”, een nummer dat ze samen met William Bell schreef. Met “Ring of Fire” volgt er dan al een eerste hoogtepunt. Wat het bekende nummer van June Carter -oorspronkelijk opgenomen door de zus van June, Anita Carter- zowat “onherkenbaar” maakt is de sublieme, volledige bewerking van de grootste Johnny Cash-hit uit 1963. Het legendarische countrynummer verandert hier live in een soepele R&B-ballade waarin June en Johnny verdwijnen en Ruthie de geest van Roberta Flack en Sade Adu oproept. Met “Stone Love” (o.a. te horen op haar ‘Live @ Antone’s’ en ‘The Truth According to…’) doet ze nog een soulnummer en in “The Ghetto” (op ‘Promise of a Brand New Day’) verbindt ze haar eigen verdriet en lijden bij diep verlies, met het herkenbare diepe hartzeer dat soms in elk van ons verborgen zit. Ruthie’s “Death Came a Knockin' (Travelin' Shoes)” is gebaseerd op een oude Gullah Geechie-spiritual en haar “Singin' the Blues” contrasteert luchtig, aanstekelig en relaxt. Nog een original en nog wat extra opbeurende soul (met knappe sax tussenkomsten) is “Runaway Soul”. Met de spiritual “Woke Up This Morning” viert Ruthie wat er in het leven echt toe doet en, weet ze iedereen te raken. Van Sean Staples doet ze “Joy Comes Back” en van Jordan & Angelou de veelzeggende ballade “Phenomenal Woman”, om daarna af te sluiten met twee bigband-klassiekers “Fly Me to the Moon” en het swingende “Mack the Knife”. Zowel de Frank Sinatra hit uit 1964 geschreven in 1954 door Bart Howard, als de Kurt Weill & Bertolt Brecht-klassieker kennen hier, vooral door Ruthie’s verbluffende vocale interpretaties, erg veel bijval. De afsluiter is een populaire standaard geworden die door veel artiesten is opgenomen, waaronder in 1959 een Amerikaanse én Britse nummer één hit voor Bobby Darin.

Op ‘Live @ the Paramount’ laat Ruthie Foster horen, wat voor een uniek talent ze als zangeres is dat ze een bigband probleemloos aankan. Haar drie octaven bereik en vermogen om in elk woord en elke noot iets van haar te leggen is al jaren uitzonderlijk.

“ On ‘Live @ the Paramount’ Ruthie Foster shows what a unique talent she is as a singer and, that she can handle a big band without any problems… “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Introduction – 02. Brand New Day – 03. It Might Not Be Right [w/ William Bell] – 04. Ring of Fire [June Carter/Merle Kilgore] – 05. Stone Love - 06. The Ghetto [Bettye Crutcher/ Bonnie Bramlett/ Homer Banks] - 07. Death Came a Knockin' (Travelin' Shoes) [w/ Cyd Cassone] - 08. Singin' The Blues – 09. Runaway Soul – 10. Woke Up This Morning (With My Mind on Jesus) [Jeffrey Scot Tweedy Dp > Mavis Staples] – 11. Joy Comes Back [Sean Staples] – 12. Phenomenal Woman [Amy Jill Jordan/ Maya Angelou] – 13. Fly Me to The Moon [Bart Howard > Frank Sinatra, Doris Day] – 14. Mack The Knife [Kurt Weill/ Bertolt Brecht/ Marc Blitzstein > Bobby Darin, 1958] / Words/music © 2020 by: Ruthie Foster (2,3,5,7-9), or as [noted]

Album line-up: Ruthie Foster: vocs & the Ruthie Foster Big Band: Music Director/Conductor John Mills / Charts: John Beasly / Alto sax: Seth Carper / Tenor sax: Russell Haight, Joey Colarusso / Bari sax/Bass clarinet: Paul Baker / Trumept/Flugelhorn: Eric Johnson, Adrian Ruiz, Jimmy Shortell / Trombone: Michael Mordecai, Andre Hayward / Guitar: Mitch Watkins / Piano: Jeff Hellmer / Bass: John Fremgen / Drums: Tom Brechtlein / Bvs: Sheree Smith, Tamara Mack & Torri Baker

Artiest info
Website
facebook
Label: Blue Corn Music video